Voor mij is het nieuw maar het openluchtbad de Papiermolen (nog steeds ons oudste en mooiste bad!), organiseert jaarlijks, zo begrijp ik, op de laatste dag van het seizoen dit zwemmen van baasjes met honden. Ik ben benieuwd of er wat op afkomt en word al enthousiast als ik voor aanvang om mij heen kijkend een stuk of 12 honden kan tellen. Maar het zal daar niet bij blijven. Van alle kanten (h, kun je daar ook langs? vroeger niet toch?) komen er bazen aan met honden in werkelijk alle maten, van de kleinste tot de grootste. Ik tel tot iets van 25 maar zie later nog zoveel nieuwe hondengezichten dat het werkelijk aantal misschien wel het dubbele was! Er wordt weliswaar heel wat afgeblaft maar, in afwachting van het openen van de hekken speelt zelfs één van de kleinste hondjes frank vrij met een onbekende mastiff, die voor hem toch monsterlijk groot en gevaarlijk sterk moet zijn. Een aantal honden, zo hoor ik in de wandelgangen, is vaker geweest, weet al precies wat er komen en is even blij opgewonden als de baas. Het is een doorlopende verrassing (voor mij).
Dat is de Papiermolen zelf ook, blijkt me, als ik eenmaal binnen ben. Door het vele buitenduiken ben ik er in geen jaren geweest en ik merk dat het er drastisch gemoderniseerd is. In plaats van de trap op te gaan naar kleine omkleedhokjes boven zijn er nu kleedruimtes op de begane grond vloer met kluisjes met sleutels aan efficiente ‘horlogebandjes’ (i.p.v. aan die touwtjestroep waar je je in de meeste baden mee moet behelpen). Als ik mijn pak aan heb liggen de eerste honden al in het water. Op de kant en in het water zie ik honden varierend van de kleinste chihuahua, Chines naakthond, diverse spaniels, stabij, herder, diverse retrievers, sennenhond, windhond tot en met de grootste, de Deens/Duitse dog! En dat dan voor zover ik al die rassen tenminste herken. Het lijkt wel een hondenshow! Maar wat binnen al die diversiteit nog veel meer opvalt is wel het pure enthousiasme bij hond en baas. Er wordt weinig meer geblaft, en helemaal niet ’geruzied’, er wordt puur lol gemaakt. Terwijl baasjes aanmoedigen, lachen en meezwemmen, apporteren de honden stokken, ballen en flesjes. Soms ook elkaars ballen maar ook dat geeft geen enkel probleem. De honden accepteren zowel elkaar als al die vreemde medemensen alsof ze één grote roedel vormen (terwijl ze hun baas op straat luid blaffend tegen vreemden zouden verdedigen). Werkelijk aan alles is te zien dat dit zwemuurtje puur topvermaak is. Het is niets minder dan een feest voor zowel de honden als hun bazen. De Papiermolen doet er heel goed aan dit te organiseren omdat het kennelijk voldoet aan een grote behoefte. Een gevoel van vrijheid. Het mag.
Ik heb mijn onderwater camera mee genomen en probeer wat kiekjes te maken van het schouwspel. Dat valt echter niet mee. De honden zijn veel te snel voor mij en ook voor de autofocus van de camera. Probeer ik het aanvankelijk onder water, met een kleurbalans keurig ingesteld op de verkleuring die ontstaat doordat niet alle lichtkleuren in het water doordringen, al snel kom ik er achter dat het bijna geen doen is de honden hier te schieten. Dan moeten het toch maar boven water opnamen worden met flitslicht. Niet met vinnen in het diepe maar lopend, in het ondiepe. Maar omdat de honden daar aan het wateroppervlak natuurlijk netzo snel zijn als er onder mislukt er toch menige opname. Weer draait de hond net weg, weer wordt hij net niet scherp.... Het kan het feest niet bederven, ik blijf het proberen. De honden laten zich door mijn geploeter niet storen, ze negeren me volkomen (wat ik alleen maar fijn vind). Soms zwemmen ze gewoon over me heen (wat geeft het?). Hun bazen zien mij wel en negeren me juist niet: menigeen vraagt een foto te maken van hem / haar met (zijn / haar) hond. Voor hen past mijn aanwezigheid bij de bijzonderheid van het moment. Dan moet dt maar een paar leuke plaatjes opleveren en hoop ik dat de rest, ondanks matige scherpte, tenminste de sfeer van enthousiasme uitdrukt. Hoewel? Misschien is toch niet iedereen even enthousiast? Terwijl de Deense dog met zijn grote hoofd, als een badmeester, onverstoord rond kijkt naar alle drukte om zich heen, vinden de kleine chihuahua’s het water toch wat koud en kruipen zij liefst zo hoog mogelijk op de rug of schouders van hun baas!
Of de foto’s nu mooi worden of niet, om mee te maken is dit een belevenis van jewelste. De domper is dat ik nu twee jaar wachten op de volgende keer, want komend jaar blijft de Papiermolen dicht voor een grote onderhoudsbeurt en modernisering. Alweer?, denk ik dan.
N.b. Alle nieuwsgierig mee kijkende bazen van honden nodig ik uit de foto’s van hen / hun hond tte kopieëren. Het zijn mijn foto’s maar jullie honden, ga je gang!
Harry Holsteijn