Het avontuur zit er weer op. Zeven dagen en nachten op een kleine boot met elf mannen die allemaal duiken als hobby hebben. Wie wil dat nou niet? De bemanning bestond uit zes Hydrofielers: Bas, Hendry, Fenno, Jos, Harry en Janwillem aangevuld met Bert, Ernie, Rob en Kaptein René en dekknecht Mike. Het ging achteraf gezien allemaal best snel. En toch was het een erg leuke en ontspannen weekje op deze drijvende “man cave”. Het initiatief van Bas is dan ook absoluut niet in het water gevallen. Daar zijn we uiteraard zelf wel in gesprongen. We hebben in dit intensieve weekje een mooi avontuur beleefd. Het ging niet helemaal zoals we van te voren hadden verwacht en gehoopt, maar dat heeft de pret zeker niet kunnen drukken. Schipper René en zijn matroos Mike hebben ons het erg naar de zin gemaakt. Ze zijn voortdurend (dag en nacht) bezig geweest om er voor te zorgen dat hun negen gasten niks te kort kwamen. En daar zijn ze zeker in geslaagd. Tot volgend jaar Pasen hebben we in ieder geval voldoende eieren gehad.
Lanzarote is niet alleen onder water maar ook daar boven een bijzonder eiland. Door de geologisch gezien recentelijke vulkanische activiteiten is het uitgespuwde zwarte gesteente, dat vooral op het eiland prominent aanwezig is, nog nauwelijks geërodeerd. Ook is er weinig (natuurlijke) vegetatie en hebben we ook weinig vliegende of kruipende fauna kunnen ontdekken. De bodem houdt moeilijk water vast waardoor er beperkt landbouw mogelijk is. Alleen in gegraven cirkelvormig kuilen, waarvan de randen zijn afgezet met brokken lava tegen de wind, is op kleine schaal druiventeelt mogelijk. Aan de westzijde van het eiland ligt het nationale park Timanfaya. Hier wordt het landschap gedomineerd door vulkaankraters en lavavelden van de laatste uitbarsting zo’n 200 tot 300 jaar geleden. Een erg bijzonder landschap.
Opvallend genoeg is onder water ook weinig vegetatie aanwezig. Dit heeft alleen een andere oorzaak, namelijk de directe en open verbinding met de Atlantische oceaan. Zeegras ontbreekt voor zover we dat hebben kunnen nagaan. Voor de rest doet de onderwaterbiotoop van Lanzarote me erg denken aan de Middellandse zee.
Het weer voldeed niet helemaal aan de verwachtingen. De zon liet het af te toe afweten en wind trok na een dag al behoorlijk aan waardoor we niet geheel vrij waren in de keuze van duikstekken. Toch is dit niet als een hinderlijke beperking ervaren. René was creatief genoeg om ons niet de tijd te gunnen ons te vervelen. Zo heeft hij met veel kunst en vliegwerk georganiseerd dat we konden duiken in het onderwatermuseum Museo Atlantico. Hier heeft kunstenaar Jason deCaires Taylor allerlei beelden geplaatst die verwijzen naar de bewoners van Lanzarote en hun recente geschieden met bootvluchtelingen uit Afrika. Een merkwaardige wereld om doorheen te duiken.
Naast lekker duiken en genieten van het onderwaterleven hadden een aantal duikers een hoger doel voor ogen, namelijk het traceren en identificeren van een schip dat vermoedelijk honderden jaren geleden is gezonken vlak voor de kust van Lanzarote. De exacte ligging is niet bekend. Om het schip te lokaliseren hadden Bas en Bert speciale sonarapparatuur meegesleept vanuit Nederland. Het weer bleef echter te onstuimig om met deze apparatuur te gaan zoeken op de meest waarschijnlijke plek van het gezonken schip. René heeft daar zelf zo’n 25 jaar geleden gedoken en enkele metalen voorwerpen (vierkante gesmede spijkers en een mega klinknagel) als trofee naar boven gehaald. Er moet dus echt een schip liggen uit een historisch tijdperk.
De conclusie was al snel getrokken: We moeten op korte termijn terugkomen naar Lanzarote voor een nieuw duikavontuur!
